Liminus

Er is een ruimte, een tijd, een plaats, een proces die Liminus heet.

Je kan erheen en je komt weer terug, maar anders, zeg maar aangeraakt.

Het is niet vroeger en het is niet later,

Het is nu.

In dit nu er liminus, het proces om vroeger te zien en te getuigen, aanschouwen te zien en te rouwen, toe te laten al het verdriet, de pijn en overtuigenen.

Te getuigen en aanschouwen vanaf een heilig plek, ons hart, de moeder van de aarde en de vader in lucht, onze ziel, het heilig vuur. Vanaf het land dat ons draagt en de wateren die ons omringen. Vanaf het bewustzijn dat ons omringt, gezien en ongezien.

Vanaf de plek waar magie woont en je kan aanraken.

Al dit, en net zo lang als nodig om onze oorsprong in bewust te nemen en alles dat gebeurt is. In ons leven en de levens ervoor, van ons en onze voorouders. Dat alles ons nog raakt, aangeraakt mag worden door liminus en mag gaan waar het thuis hoort. We dragen veel dat niet, of niet meer bij ons hoort of past.

Zodat we niks meer hoeven te dragen dat niet bij ons hoort, en dat we dragen uit liefde vrijheid en keuze wat we te dragen hebben. Dat we in onze grond ons vrij kunnen bewegen door ons leven, nu, voor ons, voor die zij komen na ons.

Luminis,

Een uitnodiging om ruimte te maken tussen vertrek en bestemming, tussen object en subject. Ruimte voor persoonlijk werk in sessies, groepen, ceremonie en passages.

Vind je weg, doe je werk...